Maandag 27 oktober 2014


2000-jarige Unesco erfgoed-gebouwen vernietigd tijdens de 2de intifada

Slachtoffers van de 2de intifada




Children infected by violence

Met de vrijgevochten studente Ezra van PMRS

In het hol van de leeuw

Vanmorgen draaide de groep zich om 4 uur nog eens om bij de oproep van de muezzin tot het ochtendgebed in Nablus.

Met zijn vijfduizendjarige geschiedenis is Nablus één van de oudste steden ter wereld. De naam dateert van de wederopbouw door de Romeinen vanaf 63 v.C.: Neapolis. ‘Wij zijn dus Napolitanen,’ pochte onze gids Majdi, ‘maar dan zonder de Gomorra.’

Doorheen de eeuwen heen is Nablus onder de vele, vreemde overheersers (Assyriers, Babyloniers, Grieken, Romeinen, kruisvaarders, Ottomanen, Britten) altijd een stadstaat gebleven, met een eigen bestuur en munt. Dit alles maakt dat Nablus ook vandaag dé stad van het verzet tegen Israël is.

Maar na de tweede intifada van 2002 heeft de strijd stilaan andere vormen aangenomen, omdat de tol te hoog was. Terwijl Majdi de cijfers opsomde, hoorden we wat straten verderop het ge-‘alahoe akbar’ door de megafoon van een solidariteitsactie voor de 5.000 Palestijnse, politieke gevangenen uit Nablus, onder wie 70 % geen bloed aan de handen kleven heeft.

Daarom neemt de generatie van de 1^ste intifada vandaag een ander engagement op zich, namelijk de opvoeding van de ‘by violence infected’ kinderen en jongeren. Wij bezochten één van die initiatieven, de Palestinian Medical Relief Society, waar jongeren vanaf 16 jaar opgeleid worden tot ondersteuners van de EHBO en de gezondheidszorg en daarin werkervaring kunnen opdoen. Maar daarnaast worden hun ook allerlei kunst- en educatieve projecten aangeboden.

Vanuit de idee ‘de jeugd, de toekomst’ kadert dit alles in de vreedzame strijd voor een onafhankelijke democratie met menselijke waarden en rechten, waarin voor radicalisme en extremisme geen plaats meer is.

Jammer dat vele van die jongeren getraumatiseerd afhaken, omdat de psychologische begeleiding ontbreekt, nadat ze bij wijze van spreken mensen in 200 stukken bij elkaar moet rapen. Want ze verdienen zoveel beter. Een jonge vrouw vertrouwde ons haar droom van één staat toe. Maar steeds opnieuw slaagt Israël erin om die aan diggelen te slaan. Ze zou toch zo graag eens de zee van haar eigen land zien …

Maar niettemin voelde zij zich dankzij het hele initiatief – zeker als vrouw in deze Oosterse cultuur – uitgegroeid van zero … to hero!